Nomofobik

Elimde telefon bir dakika bile yok
Ekran parlıyor hayat orada tok
Her bildirim bir düğüm içimdeki korku
Onsuz bir dünya düşünemem doğrusu

Nomofobik biri oldum galiba
Sinyallerden uzak duramıyorum asla
Her kaydırış bir nefes gibi lazım bana
Telefonum benimle yoksa dünya kara

Saatlerce ekranın içinde kaybolurum
Ama dışarı çıkınca bir yabancı olurum
Kablolarla bağlıyım sanki hayata
Kurtulmaya çalışsam da yine başa

Hani özgürdüm hani bağımsızdım
Ama cebimde bir pranga var unuttum sandım
Her titreşimle uyanır içimdeki yanım
Bağlantısız kalınca kaybolurum anında

Nomofobik biri oldum galiba
Sinyallerden uzak duramıyorum asla
Her kaydırış bir nefes gibi lazım bana
Telefonum benimle yoksa dünya kara

Piksel dünyasında birer köleyiz belki
Ama onsuz da bir boşluk bu gerçek mi
Her şey ekranla güzel hayat renkli
Ama bir yandan da insanlık eksik belki